Dit zou het uitgangspunt moeten zijn bij de noodzakelijke herorientatie waar veel partijen in het veld van zorg en welzijn mee bezig zijn.

Wanneer je praat met de mensen die in IJsselmonde (Rotterdam) wonen, blijkt dat zij niet veel op hebben met woorden als participatiesamenleving of civil society. Men vermoedt en vooral bezuinigen achter. 

Wij hebben met IJsselwijs onderzoek gedaan bij 60 mensen. Allemaal uitgebreid geintervieuwd op hun wensen ten aanzien van langer thuis wonen en de mogelijke inzet van thuistechnologie. (Boekje bij IJsselwijs gratis te bestellen!)  Als je de verslagen van die interviews  leest komt daaruit de hele sterke wens naar voren om zo lang mogelijk thuis, in de eigen vertrouwde omgeving, te kunnen blijven wonen en liefst te sterven! Maar ook dat mensen vaak niet zo goed weten wat ze moeten doen om dat te kunnen regelen. Of dat ze dat zo lang mogelijk voor zich uit schuiven, heel begrijpelijk.

Als je dan als (lokale) overheid met mooie maar voor hen abstracte maatregelen komt, krijg je nooit de verbinding met de wensen van deze mensen. Als je vervolgens als gemeente de welzijnspartijen, die toch vooral outreachend in de wijk actief willen zijn, opzadelt met KPI’s die heel erg op aanbod gericht zijn (realiseer zoveel dit en dat) dan helpt dat niet bepaald. Dat blijft erg aanbodgericht.

Vandaar dat wij als Parasolgroep IJsselmonde hebben besloten dat alles in de wijk zal gebeuren, tenzij. We brengen de zorg naar de mensen in plaats van de mensen naar de zorg te transporteren. Dat is snel gezegd, maar heel lastig in de uitvoering. We lopen tegen allerlei belemmeringen aan. Zowel belemmeringen binnen organisaties als tussen organisaties en met de financiers. Wat nodig is, is een soort regelvrije ruimte waarbinnen we kunnen doen wat nodig is, de zorg naar de mensen brengen, met daarbij veel oprechte aandacht voor eigen verantwoordelijkheid en eigen kunnen.

De transities in (Jeugd)Zorg en Welzijn zijn dermate ingewikkeld in de uitwerking dat blauwdruk denken en sjablonen echt niet werken, dat komt echt niet bij mensen terecht. Professionals en vrijwilligers (die ook professioneel kunnen zijn) hebben ruimte nodig om de vraag van mensen te kunnen ontdekken, te verhelderen en aan te pakken.